Η φορολόγηση των τραπεζών είναι ξανά στο επίκεντρο, με την πρόταση του ΑΚΕΛ, που θέλει να δώσει στην κυβέρνηση Νίκου Χριστοδουλίδη 100 εκατ. ευρώ για να κάνει κοινωνική-στεγαστική πολιτική. Παρά τον πειρασμό, και είναι σίγουρα μεγάλος για κάθε κυβέρνηση να «τσεπώσει» χρήματα από οργανισμούς που η δημόσια εικόνα τους έχει υποστεί ανεπανόρθωτη ζημιά, γνωρίζουν πολύ καλά πως δεν πρέπει να πάρουν τα χρήματα. Οι αγορές, οι επενδυτές και η ίδια η οικονομία της χώρας, θα τιμωρήσουν μια κίνηση που θα τη δουν ως ληστρική. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει πως δεν πρέπει να τεθούν όρια στο πόσο άπληστες μπορούν να γίνουν οι τράπεζες ή πως δεν χρειάζεται μια ολοκληρωμένη στεγαστική πολιτική. Απλώς η φορολόγηση των υπερκερδών ως αποσπασματική πράξη ούτε λύσεις προσφέρει, ούτε στιβαρή πολιτική μπορεί να θεωρηθεί.
Το κυβερνών σοσιαλιστικό κόμμα της Ισπανίας επέβαλε έκτακτο φόρο στις μεγαλύτερες τράπεζες της χώρας και μάλιστα στο τέλος Νοεμβρίου παρέτεινε για ακόμη τρία χρόνια τη φορολογία με αυξημένο συντελεστή. Δεν είναι ώρα λοιπόν και για την Κύπρο, να φορολογήσει τις τράπεζες που είδαν τα κέρδη τους να εκτοξεύονται από τη συγκυρία του πληθωρισμού και της νομισματικής πολιτικής της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας; Σίγουρα μπορεί και η κυβέρνηση στη Λευκωσία να κάνει το ίδιο και ούτε οι Βρυξέλλες ούτε η Φρανκφούρτη, μπορούν να την εμποδίσουν. Κάπου εδώ ωστόσο τελειώνουν οι όποιες ομοιότητες και αρχίζουν οι διαφορές.
Η διαφορά μεταξύ Ισπανίας και Κύπρου δεν είναι μόνο το μέγεθος και το βάθος των οικονομιών που επιτρέπει στην κυβέρνηση της Μαδρίτης να δει στα μάτια τους επενδυτές και να φορολογεί τα κέρδη των τραπεζών. Ούτε και η ικανότητά της να ελέγξει πως το κόστος δεν θα μετακυλιστεί στους πελάτες των τραπεζών. Το θέμα είναι και πολιτικό. Στην Κύπρο, είναι η αντιπολίτευση που θέλει να δώσει στην κυβέρνηση τα χρήματα για να κάνει στεγαστική πολιτική. Πόσο σίγουροι είναι στην Εζεκία Παπαϊωάννου πως τα λεφτά θα πάνε σε καλή μεριά; Εμπιστεύονται στο ΑΚΕΛ και στα μικρά κόμματα της αντιπολίτευσης τον Κωνσταντίνο Ιωάννου και τον Νίκο Χριστοδουλίδη να διαχειριστούν ακόμη €100 εκατ., χωρίς να γνωρίζουν ποια είναι τα σχέδιά τους; Πιστεύουν πως η αδυναμία του κράτους να διορθώσει το στεγαστικό πρόβλημα που αντιμετωπίζουν οι πολίτες είναι ότι δεν αρκούν τα λεφτά στο κράτος; Μα αφού η χώρα καταγράφει πλεονάσματα και προχωρεί σε μια άνευ προηγουμένου απομείωση του χρέους της και μοιράζει και αυξήσεις στο Δημόσιο. Δεν θα μπορούσε με ένα δημοσιονομικό συμμάζεμα ή/και με λίγο μικρότερα πλεονάσματα να βρεθούν τα €100 εκατ.;
Στο τέλος της μέρας, αν τελικά δώσει τα χρήματα στην κυβέρνηση το ΑΚΕΛ, δεν θα πρέπει να τους καλέσει ο Νίκος Χριστοδουλίδης να συμμετάσχουν και στην κυβέρνηση για να εφαρμόσουν τη στεγαστική τους πολιτική. Τι περιθώριο έχουν να μην αποδεχτούν; Η πρόταση του ΑΚΕΛ δεν θα έπρεπε να είναι στη Βουλή, αλλά στις προγραμματικές του θέσεις ως πυλώνας χρηματοδότησης της στεγαστικής του πολιτικής, όπως και οι όποιες προτάσεις τους για να συγκρατηθεί η όποια απληστία μπορεί να υπάρχει από τις τράπεζες ή οτιδήποτε καθιστά «τζόγο» τα στεγαστικά δάνεια. Να κριθεί όχι από τους βουλευτές, αλλά ως συνολική πολιτική πρόταση από τους ψηφοφόρους. Να μετρηθεί στην κάλπη αν η πρόταση έχει αξία για τους δανειολήπτες και πόσο θα βοηθήσει στη στεγαστική πολιτική και πόσο θα βλάψει την εικόνα της χώρας στους επενδυτές.
Στο ΑΚΕΛ, αν θέλουν να είναι ωφέλιμοι, θα πρέπει να έρθουν με ολοκληρωμένες προτάσεις στεγαστικής πολιτικής μέχρι το 2026 που έχουμε βουλευτικές εκλογές και να τις ενσωματώσουν στο πρόγραμμα του όποιου υποψηφίου τους το 2028. Από την πλευρά της κυβέρνησης, αν θέλουν να μην διαλυθούν τα κόμματα που τη στηρίζουν, θα πρέπει μέχρι το 2026 να νιώσει ο ψηφοφόρος πως έχουν δρομολογήσει λύσεις για το στεγαστικό και αν θέλουν να κρατήσουν τις θέσεις τους, θα πρέπει μέχρι το 2028 να έχουν δώσει λύσεις. Διαφορετικά τις όποιες λύσεις θα αναλάβουν να τις δώσουν ινφλουένσερ όπως ο Φειδίας Παναγιώτου, αλλά και επίδοξοι λαϊκιστές πολιτικοί από τα άκρα. Αυτό θα στοιχίσει στην οικονομία πολύ περισσότερα από €100 εκατ. και εκνευρισμένους επενδυτές.
